Sjónlaus og loftlaus

Frábært vorveður og ég dríf mig út að hjóla á nýja eðalhjólinu mínu (sem er sennilega verðmætara en bíllinn minn). Ég svíf um borgina í sæluvímu, er stolt af mér að puðast upp heillanga og bratta brekku og get ekki varist því að hugsa hvað lífið geti nú verið ljúft!

Á heimleiðinni dettur allt í einu  linsan úr öðru auganu á mér. Hún hafði nú eitthvað verið að angra mig en ég nennti ekki að pæla í því þar sem ég var upptekin af því að njóta hjólaferðarinnar. Og þar sem ég stoppa til að reyna troða linsunni aftur í augað (sem tókst ekki) hlýt ég að hafa farið á glerbrot eða eitthvað álíka því að þegar ég tek aftur af stað er afturdekkið alveg loftlaust!

Því var lítið annað að gera en að leiða fína hjólið heim í tæpan hálftíma, nær sjónlaus á öðru auga, urrrr